Pozwól sobie | Allow yourself

Nie wstydzę się czuć.

Nie wstydzę się tego, że kiedy wsadzam stopę do słonej morskiej wody i zapadam się w grząskim piasku, w środku cała chodzę i cieszę się każdą cząsteczką, że istnieje na świecie coś przewidywalnego.

Nie wstydzę się rozpierającego mnie szczęścia, kiedy spotykam w uliczce psa, który da się poczochrać przez tę krótką chwilę.

Nie wstydzę się tego, że przeżywam kinową abstrakcję tak, jakby to było moje własne życie i nosi mnie jeszcze przez kolejne godziny po zakończeniu seansu.

Nie wstydzę się, gdy czuję złość i bezradność, kiedy widzę, jak niesprawiedliwy potrafi być ten świat.

Nie wstydzę się tego, że wschody, zachody i skaczące po murach słońce doprowadza mnie do łez ze wzruszenia.

Pozwalam sobie. Uwalniam siebie. I Tobie też tego życzę.

***

I’m not ashamed of my feelings.

I’m not ashamed of the feeling I experience, while sticking my feet into the salty sea water and sinking into the muddy sand, because there’s something predictable in the world.

I am not ashamed of happiness that bursts out when I meet a dog on the street with which I can snuggle for a short moment.

I am not ashamed of the way that I experience cinema abstraction as if it was my own life and I carry it with me for the next hours after the screening.

I’m not ashamed when I feel anger and helplessness watching the injustice of this world.

I'm not ashamed of the fact that sunrise, sunset and the sun leaping over the walls makes me cry.

I allow myself. I release myself . And I wish the same to you.